خدایا

اجازه هست ناصبوری کنم؟

به بزرگیت قسم از صبوری خسته ام...

از فریادهایی كه در گلویم خفه ماند و میماند...

از اشك هایی كه شبها تنها بالشم و تو شاهد آن هستید

و از حرف هایی كه زنده به گور گشت در گورستان دلم

آسان نیست در پس خنده های مصنوعی گریه های دلت را ،

در بی پناهیت در پشت هزاران دروغ پنهان کنی . . .

آرزوی پــرواز دارم مرا اجابت نما

ای تنهــاامیدم.

تظاهر به شادی می کنم !

حرف میزنم مثله همه ...

اما ...

خیلی وقت است مرده ام !

دلم می خواهد ببارم ...

و کسی نپرسد چرا ... !

تو چه می فهمی

این روزاها ادای زنده ها را در میارم ..

شاید قانون دنیا همین باشد

من صاحب آرزویی باشم که شیرینی تعبیرش از آن دیگریست

روحم می خواهد برود

یک گوشه بنشیند

پشتش را بکند به دنیا

پاهایش را بغل کند

و بلند بلند بگوید :

من دیگر بازی نمیکنم...

بیکار بودم !

چشمان تو

کار دستم داد

یه جایی هم هست بعد از کلی دویدن یهو وایمیستی ...

سرتو میندازی پایین و

آروم میگی : " دیگه زورم نمیرسه "

انتهای بودنم رسیده ام

برای بعضی دردها نه میتوان گریه کرد نه می توان فریاد زد

برای بعضی درد ها فقط میتوان نگاه کرد و لبخند زد و بی صدا شکست....

 خدایا یادته…؟